-
1 sarcophagus
sarcŏphăgus, a, um, adj., = sarkophhagos (flesh-devouring, carnivorous): sarcophagus lapis, a kind of limestone used for coffins (so called because the corpses were quickly consumed by it), Plin. 2, 96, 98, § 211; 36, 17, 27, § 161.—In medicine, Plin. 28, 9, 37, § 140.—II.Transf., subst.: sarcŏphăgus, i, m. (‡ sarcŏphă-gum, i, n., Inscr. Don. 7, 8), a grave, sepulchre (post-Aug.), Juv. 10, 172; Dig. 11, 7, 37; 34, 1, 18 fin.; Prud. Cath. 3, 203; Inscr. Orell. 194; 4432; 4554 al. -
2 sarcophagus
sarcophagus adj., σαρκοφάγοσ, flesh-devouring, carnivorous: lapis, a limestone of which coffins were made, said to reduce the corpse to ashes.—As subst m., a tomb, sarcophagus, Iu.* * *coffin, grave -
3 sarcophagum
sarcŏphăgus, a, um, adj., = sarkophhagos (flesh-devouring, carnivorous): sarcophagus lapis, a kind of limestone used for coffins (so called because the corpses were quickly consumed by it), Plin. 2, 96, 98, § 211; 36, 17, 27, § 161.—In medicine, Plin. 28, 9, 37, § 140.—II.Transf., subst.: sarcŏphăgus, i, m. (‡ sarcŏphă-gum, i, n., Inscr. Don. 7, 8), a grave, sepulchre (post-Aug.), Juv. 10, 172; Dig. 11, 7, 37; 34, 1, 18 fin.; Prud. Cath. 3, 203; Inscr. Orell. 194; 4432; 4554 al. -
4 solium
solium ī, n [SED-], a seat, official seat, chair of state, chair, throne: regali in solio sedens: solio rex infit ab alto, V.: Iovis, H.: deorum solia: sedet Sublimi solio, O.: acernum, V.—Fig., a throne, rule, sway, dominion: solio potitur, O.: Demetrium in paterno solio locaturi, L.— A tub, bathing-tub: (rex) cum exsiluisset e solio, etc., L. — A stone coffin, sarcophagus: corpus regis iacebat in solio, Cu.* * *throne, seat -
5 bisomum
-
6 bisomus
bisoma, bisomum ADJfor/having two bodies; (of sarcophagus for two persons) -
7 Assius
Assĭus, a, um, adj., of or pertaining to the city Assus (in Troas): lapis, a kind of limestone, which was used for coffins, and in which the body was soon consumed:In Asso Troadis sarcophagus lapis fissili venā scinditur. Corpora defunctorum condita in eo absumi constat intra XL. dies exceptis dentibus,
Plin. 36, 17, 27, § 131. -
8 bisolis
bĭsŏlis, e, adj. [bis-solea], having two ( foot) soles, Edict. Diocl. p. 20. ‡† bĭsōmum, i, n. [vox hibrida, from bis-sôma], a sarcophagus for two persons, Inscr. Orell. 8; Inscr. Rein. 20, 40; 20, 116. -
9 bisomum
bĭsŏlis, e, adj. [bis-solea], having two ( foot) soles, Edict. Diocl. p. 20. ‡† bĭsōmum, i, n. [vox hibrida, from bis-sôma], a sarcophagus for two persons, Inscr. Orell. 8; Inscr. Rein. 20, 40; 20, 116. -
10 capulum
căpŭlus, i, m. (acc. to Gramm. also că-pŭlum, i, n., Paul. ex Fest. p. 61 Müll.; Non. p. 4, 21 sq.; Isid. Orig. 20, 16, 5) [capio; prop. the holder].I.A sarcophagus, bier, sepulchre, tomb:II.capulum... vocatur et id, quo mortuo efferatur, Paul. l. l.: capulum dicitur quicquid aliquam rem intra se capit: nam sarcophagum, id est sepulchrum, capulum dici veteres volunt, quod corpora capiat... Novius... Prius in capulo quam in curuli sellā. Lucilius Satyrarum libro secundo, quem illi quom vidissent... in capulo hunc non esse, aliumque cubare. Var. Cosmotorque, Propter cunam capulum positum nutrix tradit pollictori,
Non. p. 4, 21 sqq.; cf. Serv. ad Verg. A. 6, 222:(feretrum) Latine capulus dicitur,
id. ib. 11, 64:dum funera portant, Dum capulo nondum manus excidit,
Stat. Th. 3, 362:monumentum quoddam conspicamur. Ibi capulos carie et vetustate semitectos, quis inhabitabant pulverei et jam cinerosi mortui,
App. M. 4, p. 150, 27:capuli lecti funerei vel rogi in modum arae constructi, Placid. Gloss. tom. III. p. 451.—Hence: ire ad capulum,
to go to the grave, Lucr. 2, 1174; and sarcastically: capuli decus, one who deserves a bier = capularis, Plaut. As. 5, 2, 42.—That by which any thing is seized or held, the handle:III.aratri,
Ov. P. 1, 8, 57:sceptri,
id. M. 7, 506.—Esp., the hilt of a sword, Cic. Fat. 3, 5; Verg. A. 2, 553; 10, 536; Ov. M. 7, 422; 12, 133; 12, 491; Petr. 82, 2; Tac. A. 2, 21; App. M. 1, p. 108 al.; cf.: capulum manubrium gladii vocatur, Paul. l. l. —Hence,= membrum virile, Plaut. Cas. 5, 2, 29;IV.with the addition of coleorum,
Auct. Priap. 24, 7.— -
11 capulus
căpŭlus, i, m. (acc. to Gramm. also că-pŭlum, i, n., Paul. ex Fest. p. 61 Müll.; Non. p. 4, 21 sq.; Isid. Orig. 20, 16, 5) [capio; prop. the holder].I.A sarcophagus, bier, sepulchre, tomb:II.capulum... vocatur et id, quo mortuo efferatur, Paul. l. l.: capulum dicitur quicquid aliquam rem intra se capit: nam sarcophagum, id est sepulchrum, capulum dici veteres volunt, quod corpora capiat... Novius... Prius in capulo quam in curuli sellā. Lucilius Satyrarum libro secundo, quem illi quom vidissent... in capulo hunc non esse, aliumque cubare. Var. Cosmotorque, Propter cunam capulum positum nutrix tradit pollictori,
Non. p. 4, 21 sqq.; cf. Serv. ad Verg. A. 6, 222:(feretrum) Latine capulus dicitur,
id. ib. 11, 64:dum funera portant, Dum capulo nondum manus excidit,
Stat. Th. 3, 362:monumentum quoddam conspicamur. Ibi capulos carie et vetustate semitectos, quis inhabitabant pulverei et jam cinerosi mortui,
App. M. 4, p. 150, 27:capuli lecti funerei vel rogi in modum arae constructi, Placid. Gloss. tom. III. p. 451.—Hence: ire ad capulum,
to go to the grave, Lucr. 2, 1174; and sarcastically: capuli decus, one who deserves a bier = capularis, Plaut. As. 5, 2, 42.—That by which any thing is seized or held, the handle:III.aratri,
Ov. P. 1, 8, 57:sceptri,
id. M. 7, 506.—Esp., the hilt of a sword, Cic. Fat. 3, 5; Verg. A. 2, 553; 10, 536; Ov. M. 7, 422; 12, 133; 12, 491; Petr. 82, 2; Tac. A. 2, 21; App. M. 1, p. 108 al.; cf.: capulum manubrium gladii vocatur, Paul. l. l. —Hence,= membrum virile, Plaut. Cas. 5, 2, 29;IV.with the addition of coleorum,
Auct. Priap. 24, 7.— -
12 dismotum
dismōtum, v. dimoveo init. ‡ † dĭsōmus, a, um, adj., = disômos, holding two bodies:VAS,
a sarcophagus for two persons, Inscr. Orell. 4548. -
13 disomus
dismōtum, v. dimoveo init. ‡ † dĭsōmus, a, um, adj., = disômos, holding two bodies:VAS,
a sarcophagus for two persons, Inscr. Orell. 4548. -
14 solium
sŏlĭum, ii, n. [from the root sol, kindr. with sed, sedeo], a seat.I.Most usu. of gods, kings, or other distinguished personages.A.Lit., a seat, chair of state, throne (cf.:B.thronus, tribunal): regali in solio sedens,
Cic. Fin. 2, 21, 69:domus regia et in domo regale solium,
Liv. 1, 47, 4; cf.:solio rex infit ab alto,
Verg. A. 11, 301:solio tum Juppiter aureo Surgit,
id. ib. 10, 116; so,Jovis,
Hor. Ep. 1, 17, 34; Suet. Calig. 57:divinum,
Cic. Rep. 3, 8, 12:deorum solia,
id. Har. Resp. 27, 57:regale (Jovis),
Ov. F. 6, 353:sedens in solio consulantibus respondere (of solicitors),
Cic. Leg. 1, 3, 10; id. de Or. 2, 33, 143:sedet Sollemni solio,
Ov. M. 14, 262:acernum,
Verg. A. 8, 178:eburnum, i. e. sella curulis,
Claud. Laud. Stil. 3, 199; id. VI. Cons Hon. 588.—Meton. like our throne, for rule, sway, dominion (mostly poet.):II.pristina majestas soliorum et sceptra superba,
Lucr. 5, 1137; cf.:solio sceptroque potitur,
Ov. H. 14, 113; cf. Val. Fl. 2, 309; 6, 742; Hor. C. 2, 2, 17:solio avorum aliquem depellere,
Luc. 4, 690; Claud. IV. Cons. Hon. 213:Demetrium in paterno solio locaturi,
Liv. 39, 53, 4:Pacorum avito Arsacidarum solio depulsuri,
Tac. H. 1, 40:paternum solium per vim, per arma capere,
Lact. 1, 10, 10.—A tub, esp. for bathing, Lucr. 6, 800; Cato, R. R. 10, 4; Cels. 1, 3; 1, 4; 7, 26, 5; Liv. 44, 6; Plin. 33, 12, 54, § 152; Suet. Aug. 82 fin.; Pall. 1, 40, 3; 1, 41, 1.—For other purposes, Plin. 19, 2, 8, § 28.—III.A stone coffin for persons of distinction, a sarcophagus:solium Porphyretici marmoris,
Suet. Ner. 50; cf. Curt. 10, 10, 9; Flor. 4, 11 fin.; Inscr. Marin. Fratr. Arv. p. 343 al.
См. также в других словарях:
SARCOPHAGUS — in Inscr. veter. apud Gruterum p. 689. L. Iulii Marcelli, qui vixisle dicitur ann. 5. diebus 31. Corpus. integrum. conditum. Sarcophago. et apud Iuvenalem Sat. 10. v. 172. ubi de Alexandro, Qui figulo postquam munito intraverit urbem, Sarcophago… … Hofmann J. Lexicon universale
Sarcophagus — Sar*coph a*gus, n.; pl. L. {Sarcophagi}, E. {Sarcophaguses}. [L., fr. Gr. sarkofa gos, properly, eating flesh; sa rx, sa rkos, flesh + fagei^n to eat. Cf. {Sarcasm}.] 1. A species of limestone used among the Greeks for making coffins, which was… … The Collaborative International Dictionary of English
sarcophagus — stone coffin, c.1600, from L. sarcophagus, from Gk. sarkophagos limestone used for coffins, lit. flesh eating, in reference to the supposed action of this type of limestone (quarried near Assos in Troas) in quickly decomposing the body, from sarx … Etymology dictionary
Sarcophăgus — (v. gr.), so v.w. Sarkophagos … Pierer's Universal-Lexikon
sarcophagus — ► NOUN (pl. sarcophagi) ▪ a stone coffin. ORIGIN Latin, from Greek sarkophagos flesh consuming … English terms dictionary
sarcophagus — [sär käf′ə gəs] n. pl. sarcophagi [sär käf′əjī΄] or sarcophaguses [L < Gr sarkophagos < sarx, flesh (see SARCASM) + phagein, to eat (see PHAGOUS): because the limestone caused rapid disintegration of the contents] 1. among the ancient… … English World dictionary
Sarcophagus — A sarcophagus is a funeral receptacle for a corpse, most commonly carved or cut from stone. The word sarcophagus comes from the Greek σαρξ sarx meaning flesh , and φαγειν phagein meaning to eat , hence sarkophagus means flesh eating ; from the… … Wikipedia
sarcophagus — sar·coph·a·gus (sär kŏf’ə gəs) n. pl. sar·coph·a·gi ( jī′) or sar·coph·a·gus·es ▸ A stone coffin, often inscribed or decorated with sculpture. ╂ [Latin, from Greek sarkophagos, coffin, from (lithos) sarkophagos, limestone that consumed the flesh… … Word Histories
Sarcophagus of the Spouses — Infobox Sculpture title = Sarcophagus of the Spouses artist = year = late 6th century BC type = Terracotta height = 114 inch = city = Rome museum = National Etruscan MuseumThe Sarcophagus of the Spouses (Italian: Sarcofago degli Sposi ) is a late … Wikipedia
Sarcophagus (The Outer Limits) — Infobox Television episode Title = Sarcophagus Series = The Outer Limits Caption = Season = 4 Episode = 19 Airdate = August 7, 1998 Production = 81 Writer = Bill Froehlich Director = Jeff Woolnough Photographer = Guests = Robert Picardo as Emmet… … Wikipedia
sarcophagus — [17] A sarcophagus is etymologically a ‘flesh eater’: the word comes via Latin sarcophagus from Greek sarkophágos, a compound formed from sárx ‘flesh’ (source of English sarcasm) and phágos ‘eating’. This originated as the term for a particular… … The Hutchinson dictionary of word origins